Laparoskopowe wytłuszczanie mięśniaków macicy

Opis choroby – mięśniaki macicy

Mięśniaki macicy to łagodne guzy, które powstają się w wyniku nieprawidłowego wzrostu komórek mięśnia macicy. Do ich powstawania przyczyniają się zaburzenia hormonalne oraz skłonności genetyczne. Mięśniaki macicy dzieli się w zależności od ich położenia na 3 rodzaje: pośluzówkowe, śródścienne oraz podsurowicówkowe. Mięśniaki macicy ma co piąta kobieta po 35. roku życia i co druga po 50, która nie wkroczyła jeszcze w okres menopauzy.

W pierwszej fazie wzrostu mięśniaki macicy nie muszą powodować żadnych dolegliwości, dlatego bez dokładnych badań często nie da się ich rozpoznać. Objawy zależne są od wielkości mięśniaków i ich usytuowania. W zależności od lokalizacji mięśniaki macicy mogą powodować: bolesne i obfite krwawienia miesiączkowe, krwawienia międzymiesiączkowe, oraz bóle w podbrzuszu. Mogą być przyczyną niepłodności, poronień i porodów przedwczesnych. Guzy mogą również uciskać narządy sąsiednie i przyczyniać się do problemów z oddawaniem moczu czy zaparć. Trzeba pamiętać, że w około 1,5 % przypadków mięśniaki mogą przekształcić się w nowotwór złośliwy tj. mięsak.

Podstawowym i jedynym skutecznym leczeniem mięśniaków jest ich usunięcie z wykonaniem badania histopatologicznego. Czasami może być ono poprzedzone leczeniem farmakologicznym w celu zmniejszenia objętości mięśniaków i zmniejszenie ich ukrwienia. Leczenie mięśniaków może polegać na ich wyłuszczeniu w przypadku chęci pozostawienia macicy lub usunięcia zmienionego przez mięśniaki trzonu macicy z pozostawieniem zdrowej szyjki macicy. Pozostawienie szyjki macicy powoduje, że zabieg nie ma wpływu na komfort życia pacjentki. Ze względu na to że w trakcie zabiegu pozostaje nienaruszony układ więzadłowy szyjki macicy, zabieg nie zmienia budowy anatomicznej dróg rodnych od strony pochwy, a zatem nie ma wpływu na pożycie seksualne, nie powoduje objawów wypadania narządu rodnego. ani objawów nietrzymania moczu.

Opis zabiegu – opis pobytu w szpitalu i krótki ogólny opis zabiegu

Zabieg laparoskopowy wymaga nie tylko specjalistycznego sprzętu i odpowiednio przygotowanej sali operacyjnej, ale przede wszystkim doświadczonego i wyszkolonego zespołu operacyjnego. Jest to zabieg wymagający od operatora dużej precyzji, a jednocześnie ogromnej wyobraźni przestrzennej, gdyż przebieg operacji i manipulację mikronarzędziami obserwuje on na ekranie monitora. Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym na stole operacyjnym przypominającym fotel ginekologiczny. Jest on pochylony w ten sposób, że pacjentka znajduje się w tzw. pozycji Trendelenburga, czyli z głową ułożoną nieco niżej niż nogi. Na początku zabiegu podaje się do jamy brzusznej poprzez specjalną igłę dwutlenek węgla w celu wytworzenia odmy otrzewnowej. Gaz unosi powłoki brzuszne do góry oraz „rozpycha” jelita pozwalając na wprowadzenie narzędzi laparoskopowych. Następnie poprzez niewielkie, około 10 milimetrowe, kosmetyczne nacięcie w pępku wprowadza się do jamy brzusznej kamerę oraz źródło światła. Na monitorze uzyskuje się kolorowy obraz w znacznym powiększeniu, o bardzo wysokiej rozdzielczości. Poprzez trzy 5 milimetrowe nacięcia ponad spojeniem łonowym wprowadza się do jamy brzusznej dodatkowe mikronarzędzia. Trzon macicy zniszczony przez mięśniaki odcina się od jajników pozostawiając je, a następnie odcina się od szyjki macicy również pozostawiając ją. Następnie do jamy brzusznej wprowadza się poprzez nieznaczne powiększenie jednego z wykonanych uprzednio nacięć, specjalne narzędzie nazywane morcelatorem. Przy jego pomocy trzon macicy z mięśniakami zostaje „pomniejszony” oraz usunięty z jamy brzusznej. Po zakończeniu zabiegu narzędzia z jamy brzusznej usuwa się i wypuszcza wprowadzony uprzednio dwutlenek węgla. Na rany po wprowadzonych narzędziach zakłada się szwy kosmetyczne. Pacjentka uruchamiana jest około 6 godzin po zabiegu. Kilka godzin po zabiegu pacjentka może pić płyny, a po pojawieniu się perystaltyki jelit, może zacząć spożywać lekkostrawne pokarmy. Pacjentka wypisywana jest domu następnego dnia po operacji. Ponieważ dolegliwości bólowe po zabiegu są bardzo niewielkie, stosuje w domu jedynie ogólnodostępne leki przeciwbólowe. Po zabiegu można powrócić do codziennych zajęć po 3 dniach, a do pełnej aktywności po około 7-10 dniach.


Czas trwania zabiegu
1-2 godziny


Pobyt w klinice
2 dni


Znieczulenie
ogólne


Zalecany czas pobytu pod kontrolą lekarza
4 tygodnie

Zalecenia przed operacją (karta przygotowania pacjenta)

Od 2 do 5 dni przed zabiegiem należy wykonać poniższe badania laboratoryjne:

  1. Grupa krwi
  2. Morfologia
  3. Oznaczenie poziomu K i Na
  4. Badanie układu krzepnięcia APTT, PT, INR
  5. Oznaczenie na czczo poziomu glukozy w surowicy krwi
  6. Badanie ogólne moczu

7 dni przed zabiegiem nie wolno stosować preparatów zawierających kwas acetylosalicylowy (np. Aspiryna) lub innych leków przeciwkrzepliwych (np. Acenokumarol)

Przed zabiegiem należy zgolić owłosienie okolicy łonowej.

Ostatni posiłek można spożyć w południe dnia poprzedzającego zabieg.

Płyny pić można do 6 godzin przed zabiegiem.

Proszę przynieść ze sobą wszystkie badania, które były wykonane przed zabiegiem ( aktualną cytologię, badania histopatologiiczne, badania USG).

Zalecenia pooperacyjne

  • prowadzenie oszczędzającego trybu życia i unikanie dużych wysiłków fizycznych przez 7-10 dni
  • stosowanie diety lekkostrawnej przez 3 dni
  • samodzielna pielęgnacja ran po wkłuciach preparatem odkażającym i codzienna zmiana naklejonych, jałowych opatrunków
  • doraźne stosowanie ogólnodostępnych leków przeciwbólowych
  • zgłoszenie się do lekarza celem usunięcia szwów około 7 dnia po zabiegu
  • powstrzymanie się od współżycia do czasu kontroli lekarskiej
  • odebranie po 14 dniach od zabiegu wyników badań histopatologicznych i zgłoszenie się z wynikami do kontroli u lekarza